Het is een voorrecht om les te kunnen geven, mensen die vertrouwen hebben in jou en in de filosofie van je school. Zij volgen je, leggen je hun problemen voor en jou taak is hun op alle fronten te helpen, geestelijk en lichamelijk. Jarenlang, van witte band naar zwart. Het is een relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect. Althans zo zou het behoren te zijn…. Merendeel van de mensen gaan op zoek naar een gevechtskunst om trucjes te leren, een beetje trainen, van alles wat en met zo min mogelijk moeite. En dan vragen; wanneer krijg ik nou die zwarte band?

Het is een tijd van, een beetje van dit en een beetje van dat, mentaliteit. Zweten, niet praten maar doen, blijkt voor velen erg lastig. Praten over technieken is namelijk niet hetzelfde als deze daadwerkelijk keer op keer te blijven trainen. Met regelmaat ook nog, en niet een keer in de twee weken. Een keer in de week trainen is eigenlijk een beetje bijhouden. Om echt vooruitgang te willen boeken is 2 keer in de week echt het minimum. Technieken die je niet minimaal 10000 keer traint, vergeet je wanneer je in een stresssituatie bent. Het heeft dus geen nut alleen maar trucjes te kennen en niet regelmatig en jarenlang te trainen, behalve dat je je even Bruce Lee waant. Maarja, dan val je daarna weer extra hard op je neus als blijkt dat je het in praktijk niet waar kunt maken, jezelf beter voor doen dan je bent. Zoals mijn wijze Oma altijd zei, praatjes vullen geen gaatjes. Neemt niet weg dat veel mensen hiervoor gevoelig zijn en zich graag hierdoor om de tuin laten lijden.

Buiten de technieken om, is het even belangrijk om ook mentaal, je zwakke punten sterk te maken en je sterke punten nog sterker. Discipline, inzet, loyaliteit, eerbaar, verantwoordelijkheid en vooral bescheiden blijven. Echt martial arts dus, een levenswijze en leidraad. Dit is vrij lastig, vooral het stukje verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag en inzet en niet naar iemand anders wijzen om je eigen tekortkomingen te camoufleren. Jij bent altijd degene die een situatie kan veranderen. Hoe je met een situatie omgaat, is namelijk altijd aan jezelf.
Ik denk dat het het moeilijkste is voor een sabumnim, om iemand zijn mentaliteit te vormen. Jaren gaan voorbij voordat technieken, omgangsvormen, het juiste reactievermogen en leerling en leraar elkaar begrijpen en beseffen hoe waardevol dit daadwerkelijk is. Natuurlijk zie je na jaren van lesgeven leerlingen afhaken. Soms om een zeer begrijpelijke reden maar soms ook onbegrijpelijk. Veel houden contact, dat zijn vaak leerlingen die je na staan. Sommige niet, meestal uit onvrede over zichzelf of andere bezigheden. Dit doet je soms pijn, aan de andere kant houd je wel je ‘echte’ leerlingen over. Leerlingen die wel de filosofie en jou inzichten begrijpen en zich realiseren hoe waardevol en uniek onze relatie tot elkaar is. Dan knoop je ze na verloop van tijd hun zwarte band om…en dat zijn een van de momenten dat je beseft dat het een zegen is dat je dit kunt doen. Als sabumnim ben ik niet zo’n speecher en laat dit dus ook vaak na. Maar degene die mij echt kennen….Niet over praten, maar voelen, net als Taekwondo.